يكي از كارخانجات معروف اسلحه سازي آلماني به نام كريگهاف!
گستردگي و تنوع محصولاتش خيلي زياده و تفنگهاي سفارشي گرونقيمتي توليد ميكنه
اول تركيب لوله ها رو ببينيم!

تپانچه ی سری ۸۰۰۰ ساخت کارخانه ی برتا موسوم به کوگار از جمله با ارزش ترین محصولاتی هستند که تا کنون توسط این کار خانه ساخته شدند.وزن و حجم کم خوشدستیفوق العاده دقت بالا و نیروی لگد ناچیز باعث شده تا این سلاح چه در نزد نیروی پلیس ایتالیا و چه در میان تبهکاران آن ارزش و اعتبار خاصی داشته باشد .ارزش واقعی این تپانچه زمانی آشکار شد که مهندسین ناتو آن را تا مرز ۳۰هزار گلوله آزمایش کردند.این سلاح کوچک آزمایش فوق را با موفقیت پشت سر گذاشته و مورد تایید قرار گرفت.مکانیزم لوله ی چرخشی آن در نوع خود بینظیر است.با ارسال بخشی از نیروی لگد سلاح به لوله ی چرخنده ی آن و جذب مقدار زیادی از این نیرو توسط لوله میزان انرژی منتقل شدهبه بدنه ی سلاح تا حدود زیادی کاهش پیدا کرده و لگد سلاح به طور محسوسی خنثی میشود.علاوه بر این مکانیزم لوله ی چرخشی باعث عملکرد سریعتر و دقیقتر سلاح در هنگام شلیکهای پیاپی میشود.تپانچه ی کوگار را باید خوش دست ترین تپانچه ی حال حاضر دانست.

در سال ۲۰۰۲ میلادی صنایع نظامی شاهد پدیده ای بود که نسل جدیدی از اسنایپر ها را معرفی میکرد! بارت ام -۱۰۷ یک پدیده نو نبود! بلکه تکمیل شده و قدرتمند تر از همنوعان خود بود…
این سلاح در جنگ عراق به کابوسی از راه دور تبدیل شد! کسی در عراق نمیدانست که یک اسنایپر از کیلومتر ها آنطرف تر سر اورا نشانه رفته است….
کمپانی Ronnie Barrett در سال ۲۰۰۲ از این پدیده رونمایی کرد. این اسنایپر از خانواده بارت بود و تکمیل شده نسل پیشین خود یعنی M82A1 و M82A2 بود.

مشخصات اسنایپر نیمه خودکار ام-۱۰۷ :

کشور سازنده: ایالات متحده آمریکا
سال ساخت: ۲۰۰۲ میلادی
کالیبر: ۹۹*۱۲٫۷ م م
سیستم عملکرد: بازگشت سریع به حالت شلیک
وزن: ۱۲٫۸ کیلوگرم
طول: ۱٫۴۴۸ م م
طول لوله: ۷۳۷ م م
خشاب: ظرفیت تا ۱۰ تیر اما بهترین عملکرد در ۸ تا ۹ تیر بیان میشود
وزن خشاب:
۱۰ تیر: ۱٫۸۷ کیلو گرم
۸ تیر: ۱٫۶۴ کیلو گرم
برد این سلاح تا ۷ کیلومتر میرسد اما بهترین برد برای تاثیر ۲ کیلومتر میباشد.
قدرت برخورد گلوله: ۱۵,۵۸۲ ژول

در اواخر جنگ جهانی اول شخصی بنام آقای John C.Garand دست به طراحی یک سلاح نیمه اتوماتیک زد.نمونه اولیه سلاحهای ساخته شده ایشان دارای گلنگدن مخصوصی بود که با استقبال خوبی مواجه نشد. آقای John C.Garand برای نمونه های بعدی سیستم گلنگدن با عملکرد توسط فشار گاز باروت را در نظر گرفت و ساخت و آزمایش کرد.این سلاح در سال 1932 به ارتش آمریکا تحویل داده شد و با استقبال سران ارتش مواجه گردید.در سال 1939 آقای John C.Garand یک دریچه گاز مخصوص برای این سلاح طراحی کرد که باعث بالا رفتن اطمینان آن شد.

تولید جنگ افزار ام یک ، پس از جنگ جهانی دوم متوقف شد ولی تعداد زیادی از آن به کشورهای دیگر مثل دانمارک و ایتالیا صادر شد.با شروع جنگ کره در سال 1952 تولید این سلاح توسط کارخانه Springfield از سر گرفته شد و تا سال 1955 ادامه پیدا کرد.با معرفی سلاح M14 با کالیبر(51 × 62/7 م م) سلاح M 1 مجددا کنار گذاشته شد.البته تعداد کمی از این سلاح حتی در زمان جنگ ویتنام  استفاده شد ولی کاربرد اصلی آن بعد از خروج از خدمت ، عمدتا مقاصد آموزشی داشت.هنوز میتوان تعداد کمی از این سلاح را در مراسم تشریفاتی و رژه نیروهای مسلح آمریکا مشاهد کرد.

بـِرنو نوعی تفنگی تک تیر و بسیار قوی با برد زیاد (۴۵۰۰ متر) و کالیبر ۹۲/۷ میلیمتر است که نخستین بار در شهر برنو در کشور چکسلواکی ساخته شد.

امتیاز ساخت آن به ایران داده شده‌است. برنو را چکسلواکی از تفنگی بنام ماوزر ۹۸ک (mauser۹۸k) ساخت آلمان اقتباس کرده‌است

در روز هفتم بهمن ماه ۱۳۰۹ (۲۷ ژانویه ۱۹۳۰) درپی یک بررسی طولانی، شاه وقت که فرمانده کل نیروهای مسلح بود موافقت کرد که «ماوزر Mauser» ساخت آلمان پس از یک دوره آزمایش چندساله، تفنگ رسمی ارتش ایران شود. این آزمایش روی ماوزرهای «وی. زی ۲۴ - VZ » یعنی ماوزر ساخت سال ۱۹۲۴ صورت گرفت و ستاد ارتش در سال ۱۹۳۴ (۱۳۱۳) به آن نمره قبولی داد. از آن پس ماوزر که تولید انبوه آن از سال ۱۸۹۸ در «اوبرنادورف» آلمان آغاز شده بود و در طول جنگ جهانی اول به عنوان دقیقترین و خوشدست‌ترین تفنگ سبک بکار رفته بود جای تفنگهای روسی (ناگانت = نوغان) و انگلیسی و ... را در ارتش ایران گرفت. این تفنگ توسط دو برادر آلمانی به نام‌های «پتر پل» و «ویلهلم» ماوزر Mauser Brothers برای ارتش آلمان ساخته شده بود. کارخانه ماوزر بعداً شعبه خود را در شهر «برنو» واقع در ایالت موراویای چک اسلواکی دایر کرد و دولت ایران که مشتری کمپانی «اشکودا» بود ترجیح داد که تفنگهای ماوزر ساخت شهر برنو Brno را خریداری کند و از آن پس در ایران نام «برنو» بر تفنگهای ماوزر گذارده شد که پنج تیر و تک تیر بودند. از دهه ۱۹۴۰، ایران خود دست به ساختن برنو زد و آن را در کارخانه‌های تسلیحات (معروف به مسلسل سازی واقع در نزدیکی دوشان تپه).

مشخصات

سلاحی است انفرادی ،خودکار و نیمه خودکار که با فشار غیر مستقیم گاز باروت مسلح و با هوا خنک میشود،با خشابهای 30 ، 40 ، 75 فشنگی (خشابهایی با ظرفیت 90 و 120  تیری بنا بر نیاز برخی کشورها نیز ساخته می شود ) از زیر تغذیه و دارای برگه ناظم آتش سه وضعیتی ( بالا ضامن ، وسط رگبار ، پائین تک تیر )  است . این سلاح تا به ضامن است نه مسلح می شود و نه شلیک میکند.دستگاه چکاننده آن از نوع ضربتی است ،این سلاح دارای دو نوع دستگاه روی می باشد که عبارتند از

 نشانه :